انجمن بسیجیان اسلامی!!!

به نام او

خدا آخر- عاقبت باکتری رو تا اینجا که به خیر نکرد!!! حالا ببینیم بعد از این چی کار می کنه! اشکال نداره؛ به قول شاعر هر چه آن خسرو کند، شیرین بود! گیرم شیرینی اش به اندازه ی افتادن یک درس ۳ واحدی، به جای گلوکز، غنی از آسپارتام باشه که نه جذب بشه، و هم کمی تا قسمتی عوارض جانبی داشته باشه!!!

اما مثل همیشه، بعد از یک امتحان نچسب و سخت، تازه نطقم باز شده و یاد یک خاطره ی نه چندان قدیمی افتادم که برای خرداد ماهه؛ خاطره ای اندر حکایت انجمن بسیجیان اسلامی...!!!

مثل پارسال، با دیدن اطلاعیه ی ثبت نام طرح خدمت رسانی بسیج، راهی ساختمان مرکزی بسیج شدم که سر ادوارد براونه! می دونستم که ۳-۲ تا خواهر بسیجی که هم سن و سال خودمن، اونجا برای مصاحبه منتظرمن. سوالها عین سال قبل بود + چند مورد سیاسی که امسال اضافه شده بود. پارسال که قبولم نکردن، فهمیدم چرا؛ امسال هم که سوال می کردن، می دونستم چی دوست دارن بشنون، ولی خوب، این همه غرور و لجبازی و البته صداقت، یه جایی باید کار دستت بده! بعضی سوالها مربوط به گروهی بود که می خواستی عضوش باشی. من عضو گروه پزشکی نشدم؛ عضو گروه آموزش شدم و این یعنی اینکه درس دادن به بچه های مناطق محروم!!! رو به دکتری کردن ترجیح می دادم! خلاصه اینکه از هر دری سوال پرسیدن و من هم سرخوش و شاد و بی هیچ سانسوری جوابشون رو دادم. بی انصافیه اگه بگم همه ی سوالاشون نافرم بود، چون نبود. اما من اینجا فقط به نافرماش کار دارم و بس:

یکی از سوالاش این بود که اگه رئیس جمهور شی، چه کاری رو تو راس برنامه ات قرار می دی؟ همزمان با من، دو نفر دیگه هم توی اتاق بودن و سه تایی، به نوبت به سوالا جواب می دادیم. من گفتم: توسعه ی اقتصادی و سیاسی! دختر بسیجی خندید و گفت: چه قلمبه سلمبه! گفتم: می خوای توضیح بدم چرا؟! و او خواست و من هم توضیح دادم... . دو نفر دیگه، هر دو گفتن مبارزه با فساد! من لجم گرفت. چشم سفیدی کردم و گفتم: ولی من به هیچ وجه اینو تو راس قرار نمی دم! دختر بسیجی ابرو بالا انداخت و پرسید: چرا؟! من هم گفتم که تو اسلام هم اومده که از دری که فقر وارد می شه، ایمان خارج می شه. گفتم توسه ی اقتصادی و سیاسی، نتیجه اش کم شدن فقره و خود این خیلی از مشکلات فساد رو هم خود به خود حل می کنه. گفتم که مبارزه ی صرف با فساد، یه راه حل مقطعیه برای یه معضل عمیق و همه ی اینها را شاید نباید می گفتم!

یه سوال دیگه این بود: چرا بسیج رو برای اردوی جهادی انتخاب کردی؟ و من قسم می خورم که ناخودآگاه، واقعا بی اختیار و البته بدون معطلی پرسیدم: مگه جای دیگه ای هم می بره جهادی؟!! دختر بسیجی اخم کرد و گفت: آره، هم انجمن می بره، هم شرکتای خصوصی و هم دفتر نهاد! من گفتم: ا، چه جالب، ثبت نامشون کی ا؟! برای من فرقی نمی کنه با شما برم یا انجمن یا نهاد، مهم نفس طرحه که خیلی خوبه. شرکتای خصوصی هم که امنیت لازمو ندارن، نه خودم می رم، نا مامان و بابام اجازه می دن. دو تای دیگه جواب دادن که تو این جور مسافرتا، همسفرا خیلی مهمن و با جو انجمن نمی شه رفت جهادی!!!

سوال آخری هم که البته اول پرسید، در مورد انگیزه ی هر کس برای شرکت تو این برنامه اس. من گفتم: می دونم که اونا به کمک ما احتیاج دارن، ولی فکر می کنم من به کمک اونا خیلی بیشتر احتیاج دارم. من خیلی لوس و سوسولم و هیچ کس به اندازه ی اونا نمی تونه منو از شر این هم لوسی خلاص کنه. دو تای دیگه جواب دادن که برای کمک به قشر محروم که یه وظیفه ی شرعیه، می خوان برن جهادی و من حسودی ام شد. کاش من هم واقعا می تونستم انقدر بزرگ و خوب باشم که فقط برای کمک به اونا و بدون در نظر گرفتن منافع خودم، ثبت نام کنم.

به ما گفتن دو روز بعد تماس بگیریم تا ببینیم قبول شدیم یا نه! دو روز بعد، جلسه ی انجمن اسلامی بود برای عضو گیری و من به خانم رئیس انجمن گفتم که عضو نمی شم؛ چون فکر می کنم کار سیاسی تو مملکتی که جناحهای سیاسی اش دائمی نیستن و نظام سیاسی اش هیچ دردی از درد ملت دوا نمی کنه، وقت تلف کردنه. بعد زنگ زدم  به بسیج و مطمئن شدم که قبول نشدم! خیلی خسته بودم و در نماز خونه هم بسته بود. می دونستم بالای بسیج خواهران دانشکده ی خودمون، یه جای دنجی هست که فرش داره و ورود آقایون هم معلومه که اکیدا ممنوعه. رفتم بالای بسیج و روی فرش دراز کشیدم و دستم را گذاشتم زیر سرم و فکر کردم چه خوب که توی دانشگاه جایی هست برای خوابیدن...!!!

----------

پی نوشت:

جمعه اول رجبه! رجب ماه خداست. خیلی هم قشنگ و دوست داشتنیه. التماس دعای زیاد از همه، انجمنی ها، بسیجی ها و خلاصه هر کی که تو این همه شلوغی دنیا، در به در دنبال آدرس خداست!!!