روزگار مخوف

به نام او

وقتی می گویم دنبال کلاس آشپزی می گردم، جوری نگاهم می کنند که انگار می خواهم چاه باز کنی!!! یاد بگیرم. جوری حرف می زنند که انگار این کارها خیلی وقت است که برای دخترها افت دارد و با زبان بی زبانی متلک بارم می کنند که لابد بی کارم و به فکر شوهر کردن و ...!!! وقتی می گویم که دانشجوی پزشکی ام، کمی شرمنده می شوند و لبشان را کج می کنند که یعنی حیف پزشکی که تو بخوانی! وقتی می گویم که آشپزی را خیلی بهتر از آنها بلدم و فقط محض یاد گرفتن چند تا تکنیک حرفه ای دنبال کلاس می گردم، کم می آورند و هیچ نمی گویند! من هم ولی کم می آورم؛ چون برای رفتن به کلاس آشپزی باید با خانمهای بالای ۳۰ سال دم خور شوم و دائم از خاطراتشان در باب مادرشوهر و خواهرشوهر بشنوم و این حوصله ی مرا سر می برد. این است که بی خیالش می شوم... .

چند روز پیش با مامان مشغول خیاطی شدیم، یعنی بهتر است بگویم که مامان مشغول شد و من نگاه کردم. بر خلاف آشپزی که هم خیلی دوستش دارم و هم خیلی زیاد بلدش هستم، در خیاطی سر رشته ای ندارم ولی بی اندازه دوستش دارم، دقیقا همان قدر که از ظرف شستن متنفرم!!! به مامان می گویم که می خواهم خیاطی یاد بگیرم و مامان می گوید که توی دفترچه های تبلیغاتی دنبالش بگردم. من هم شروع می کنم به ورق زدن دفترچه ها و جز تبلیغ fast food و آرایشگاه و کلاس حرکات موزون و روش های مختلف لاغری و جراحی های زیبایی چیز دیگری دستگیرم نمی شود!

دلم می سوزد از این همه تغییر و تحول مسخره! ارزش آدمها بدجوری توی این دنیا تغییر کرده! همیشه فکر می کردم چقدر زمان مامان بزرگم زندگی کردن سخت بوده! فکر می کردم هیچ چیز تحقیرآمیزتر از این نیست که دخترها فقط به خاطر آشپزی و خیاطی شان ارزش گذاری شوند. فکر می کردم در زمانه ای زندگی می کنم که ارزش دخترها، جز در هنرشان، به عقل و فهم و تحصیلاتشان هم بستگی دارد. حالا اما، زمانه تحقیرآمیزتر از گذشته است. نه تنها تحصیلات دخترها ارزشمندشان نمی کند، بلکه همان هنرهای قشنگ و سرگرم کننده را هم از دست داده اند. جای همه ی اینها را، رنگ و رو و ظاهرشان گرفته است و هیچ تحقیری بالاتر از این نیست که آدم را قبل از آدم بودنش، به چشم کالا و جنس نگاه کنند. دوست داشتم فطرت آدمها را ببینم! شک ندارم که فطرت بیشتر دخترهای هم سن و سال من، مچاله و کثیف و لگد خورده است. من که همه ی دوران بچگیم را با برادرم همبازی بودم و هیچ وقت خاله بازی را تجربه نکرده ام، حالا بی رودربایستی و خجالت، آشپزی و خیاطی را به مراتب بیشتر از رانندگی و گشتن دور خیابانها دوست دارم. چه طور می شود که این همه دختر با این جور کارها مشکل دارند؟! چه طور می شود که خودشان را گم می کنند و هیچ به روی خودشان هم نمی آورند که گم شده اند؟!

به مامان فکر می کنم. تعریف می کند که وقتی فوق لیسانس قبول شده، فقط من به دنیا نیامده بودم! یعنی مامان با ۳ تا بچه فوق لیسانسش را گرفته! الآن هم که تابستان است و سرش خلوت است، خیاطی می کند و همه چیز هم بلد است بدوزد! فکر می کنم خانواده، بزرگترین هدیه ی مامان به من و بقیه بوده. اگر مامان درس نمی خواند و دانشگاه نمی رفت، من نمی توانستم انقدر راحت با او در مورد همه چیز مشورت کنم، اگر مرا و بقیه ی بچه هایش را رها می کرد به امان خدا و فقط درسش را می خواند، من هیچ وقت احساس نمی کردم که هیچ جا به اندازه ی خانواده به من آرامش می دهد، اگر خیاط خوبی نبود، این روزهای تابستان حوصله ام سر می رفت و شاید من هم مثل خیلی ها، همه ی وقتم را در خیابانها پر می کردم و ...! فکر می کنم کاش دخترها تعادل را یاد بگیرند! کاش بفهمند که خانواده را هیچ کس مثل آنها نمی تواند خانواده نگه دارد. کاش می فهمیدند که چه آرامشی می توانند بدهند به بقیه! کاش می فهمیدند که آشپزی و خیاطی را هم دوست خواهند داشت، اگر کمی و فقط کمی بیشتر با خودشان صادق باشند و کاش...